Deli Kadın Hikayeleri...

Bizim oralarda bir laf vardır; "hacı hacıyı mekkede, deli deliyi dakkada bulur" diye...
Bizimki de öyle bir şey...
Çektik, çekti...
Hiç tanışmadık (henüz), hiç konuşmadık (henüz)...
Öyle özel / tüzel sohbetlerimiz de olmadı...
Ama kan çeker ya... Bizi de deli kanımız çekti galiba :))
Sevdim bu kızçeyi içten, aynı frekansta dalgalanışımızı izledim çoğunlukla...
Kimi zaman deli deli güldürdü, kimi zaman deli deli yolculuklara çıkarttı yazılarıyla beni...
Ama en son "Deli Kadın Hikayeleri" ile birbirimizi ne kadar da hissedebildiğimizi gösterdi bana...
Ben ona Plakların Kraliçesi diyorum hep, bu kitapta bana plakların kraliçesinden hediye işte...

Ben bu kitaptan çok etkilendim... Mine Söğüt'ün okuduğum ilk kitabı... Diğer kitaplarında da böyle can evini hizalayıp altüst edermi yüreği bilmem, ama bu kitap öyle....

İlk başta çok hızlı okudum...
Seriye bağladım fark etmeden...
Sonra yapma diye bağırdım içten içten...
O 21 delilik hikayesini hem bir anda bitirmek istedim hemde yavaş yavaş içine sindire sindire, acıyı hissede hissede günlerce uzasın istedim...

"Size kadınlıkla lanetlenmiş bir varoluş hezeyanı anlatacağım.

Sizi saçlarının ve ayaklarının ucu arasında olup biten şeylerden ibaret,

doğurmaya mahkum,

çocuklarını kaybetmekle mühürlü,

yalnız, yapayalnız bir kalabalıkta dolaştıracağım.

İçlerine açılan kapıların arkasına saklanmış kadınların,

delirerek bedenlerinden dışarı açtıkları pencerelerden bakacağım.

O pencerelerden tekrar ve tekrar ve tekrar kendimi aşağı atacağım."

diyor Mine Söğüt bir hikayesinin başlangıcında ...

Ve ardından Bahadır Baruter'in çizimleri çıkıyor sayfa aralarında karşınıza...
Kadının çektiği acıları, ikilemleri, tercihleri ve ölümü anlatan birbirinden güzel çizimler...
Bakıyorsunuz, bazen içine dalıyorsunuz ve acı çekiyorsunuz...
O delirme anını vücudunuzun her hücresine işletiyor çizimlerin kıvrımları...

Kitabı bitirip en son kapağını kapattığımda öylece kalakaldım... Sanki bişeyler akıp gitmişti de ben yakalayamamıştım... Ya da her kadından bir parça alıp sindirmeye çalışıyordum... Neydi hala bilmiyorum... Sadece şunu söyleyebilirim uzun zamandır okuduğum en iyi, en cesur kitaplardan biriydi "Deli Kadın Hikayeleri"...

Kitabın ardından Mine Söğüt'ü çok merak ettim... Kimdir ? İn midir? Cin midir?
Kim olduğunu okurken bir röportajına rastladım.
Röportajda sormuşlar;

*Okuduğum üç kitabınız da -Şahbaz'ın Harikulâde Yılı 1979, Deli Kadın Hikayeleri ve Madam Arthur Bey ve Hayatındaki Her Şey- İnsanın canını yakıyor. Okurken midemde bulantı da hissettim çoğu kez. Bir okur olarak canımı yaktı yazdıklarınız. Edebiyattaki derdiniz ne?

-Hayatta neye dertleniyorsam yazarken de onun peşine düşüyorum. Öncelikle insan neden kendine böyle bir hayat inşa etmeyi seçiyor. istese her şey bambaşka olabilir, ama istemiyor. Boyun eğiyor. Kendi gücünün farkında değil. Bu güçsüzlüğünün nelere mal olduğunu da umursamıyor. Sanırım şuurunun açılabilmesi için öncelikle ciddi bir yüzleşmeye ihtiyacı var. Bu yüzleşme de sert bir yüzleşme olmalı. Yani canı yanmalı...

Evet hakikaten de öyle... Can yakıyor bu kitap...
Eğer kadın gerçekleri ile yüzleşmeye hazırsanız, bu kitabı mutlaka okuyun diyorum...

Ve beni bu kitapla tanıştırdığı için Damla'ya binlerce teşekkür ediyorum....


*Arzu Demir Röpotajından alıntıdır.