bir dilek hikayesi.....

Paşamı büyütürken hep istedim ki hayata bağlı olsun.... Her anın tadını çıkartabilsin... Kör olmasın... Farklı pencereleri olsun.... Dinlenecek sözü olsun...
Hayal kurmayı bilsin.... Ama gerçeklerinde farkına varsın...
İnsancıl olsun... Merhameti bilsin... Sevebilsin... Sevilmenin tadını çıkartabilsin... Güldüğü kadar ağlayabilsin... İçindeki gibi olsun... Maskeleri sevmesin... İçindeki enerjiyi hep güzelliklere yorsun.... Nefretten uzak olsun...

Her annenin çocuğu için sağlık ve huzurdan sonra dileyebileceği şeyleri diledim hep... Oya gibi ince ince işlemeye çalıştım...

Hayallerine, dileklerine inanan bir çocuk oldu... Şükrettim...

Bu sene ilk defa hıdırellezi anlamını bilerek, inanarak, coşkulanarak geçirdi benimle...

Çok ciddiydi dileklerini listelerken... Çok düşündü...
Hatta birkaç kere değiştirdi....

Ezberledi söyleyeceklerini.... "Hızır İlyas karada, Hızır Nebi deryada, Allahım sen bilirsin, Erdir bizi murada" diyerek attı dileklerini denize...

O kadar inandı ki dileklerinin gerçekleşeceğine hemen aşıdan ağrıyan kolunu kontrol etti :)) Ağrımıyordu artık yaşasııınnn.... Öyle hissetti çünkü.... Diğerleride olacak yaşasın demesiyle teknenin biraz ilerisinde yunuslar belirdi. Atlaya atlaya geçtiler yanımızdan.... Kesin olacak dileklerim diye bağırdı yine sevinçle... Yunuslar bir işaretti sanki hepimiz için..

Bu arada hemen bir not: Amasra sahili yunuslarla doluydu... Harikaydı...

Hepimizin dileklerinin gerçek olması dileğiyle, şimdilik hoşçakalın...