Lilith / Esra Pekin

Sene bitiyor ama ben hala okuduğum birçok kitabı yazmamışım. Daha doğrusu çoğuna başlamışım yazmak için ama taslaklarda kalmış, bit(e)memiş... Bu sene doğru düzgün yazmadım, bari kitaplarım geçsin kayıtlara diyerek başlıyorum tamamlamaya... Çok da okumamışım zaten geriye baktığımda. Bu da ayrı bir üzüntü sebebi :/

Neyse önümüze bakalım, daha daha nice güzel hikayelere diyelim ♥

Yazarla ilk tanışmamız, ve sanırım aynı zamanda ilk kitabı...  Bazen tesadüfi tanışmalar beklenmedik güzellikte olabiliyor, o sebeple heyecanla başladım okumaya... Üstelik ismi de oldukça cezbediciydi.

Lilith; Adem'in ilk karısı... Aynı şartlarda yaratıldığı için Adem'in bir türlü baş edemediği asi dişi...

Ve tahmin ettiğim gibi bu döngüde başlıyor kitap ama günümüzle benzeştiriliyor... 

Lilith....

Lamia...

Habil ve Kabil...

Kuzey ve Güney...

Bir fi tarihindeki geçmişe, bir fi tarihindeki geleceğe odaklanıyor hikaye...

Zorlandım açıkçası okurken, belki de formülünü tutturamadım. Sadece Lilith olsaydı ya da sadece Lamia dedim kitabı okurken. 

Gidip gelmeler arasındaki uyumsuzluk okumamı bozdu... Hele bolca kullanılan o eski kelimeler okuma hızımı iyice düşürdü. Gerek var mıydı bu kadar bilemedim.

Sonuç olarak kitap kötü değil ama bana göre kopukluklar vardı bölümler arasında. Ya da dediğim gibi ben formülünü oturtamadım... 

Bu tarz kitapları sevenler, daha iyi değerlendirebilecektir sanırım. o sebeple siz karar vermeden önce başka yorumlara da bir göz atın derim naçizane ♥

Altıçizililerim;

* Yerin altında çürümekte olan bir iskeletin, yerin üstünde kendisi için inşa edilen gösterişli mezarının boyutlarıyla ilgilenmeyeceğini kestiremeyen ademoğlu gösterişe olan marazi bağımlılığından burada da kurtaramamış kendisini.

* Ne büyük başarı diye düşünüyorum: Kendinin kim olduğunu bilmeden, üzerine bir beden büyük gelen bir kostümle tüm bir hayatı sürdürmek.

* Dün olmasaydı, bugün olmazdı. Bugün dünün devamı, bugün düne bağımlı, oysa dün bugüne kayıtsızdı.

* Aşk varlıktan değil yokluktan zuhur eder, aşk sevilenin sevende sebep olduğu bir yoksunluk duygusundan peydahlanır.

* Kahvaltıyı kendinle, öğle yemeğini dostunla, akşam yemeğini düşmanınla yemelisin. Ne kadar az konuşursan o kadar çok yer, ne kadar çok konuşursan o kadar az yersin. 

* Demek ki acı ile hafıza aynı yolun yolcusuydu. Bize en çok acı verenleri asla unutamamamızın nedeni buydu; ya hafızamızdan vazgeçip, bizi sadece tek tip güdük bir mutluluğun içine hapseden bir yaşamı seçecektik ya da ona sarılıp acılarımızın çeşnilendirdiği bir geleceğe doğru pupa yelken ilerleyecektik özgürce.

* Acının kaynağıyla aramızdaki mesafe kısaldıkça şiddeti artıyordu.