Ah be annecim dedim gülerek, sonra dedikodu kıvamında kardeşe internette bak neleri dağıtıyor dedim... Kardeşde buruk bir gülümseme oldu...
Aldım poşeti eve geldim, açmadım, bakmadım...
Günlük telaşeler atlatıldı, doca ve oğul uykularına daldılar... Ben bir fare gibi salona gittim... Olabildiğince sessiz, ama yinede tıkırtılı... Oturdum masanın başına, açtım poşeti... Çocukluk çeyizimiz.... Peçete kolleksiyonumuz....
İlk önce ben başlamıştım bir hevesle toplamaya... İlkokuldaydım o sıralar... Niye topladığımı bilmeden topladım, biriktirdim. Sadece güzel olanları değil üzeri lokanta amblemli olanları bile... Sonra bıraktım savrukça.... Unuttum gitti....
Seneler sonra bir baktim ki kardeşim de başlamış. Ama daha bir düzenli, daha bir sevgiyle, daha ne yaptığının farkında... Benimkilerin üzerine yenilerini eklemiş, gruplandırmış.... Bizim deli kızın ilk çeyizleriydi bu peçeteler :))) Çalışma masasının en derin yerinde sakladı senelerce, özenle.....
Sevgili anniş bir kısmını dağıtmış, bir kısmını kullanmış ve son parçalar benim elimde şimdi.... Miras gibi geldi evime, oldukça azalarak... Devredilmek üzere..... Özel bir kutu yapılacak bu hatıralara, bir minik kızın daha seveceği şekilde... Zamanını bekleyecek.....
Anladın değil mi kardeş :))))
Gozlerim doldu gorunce o derecede baglanmisim ben onlara.. sunlarin renklerine desenlerine bakar misin .. nasil kiyilirda kullanilir simdi onlar..
YanıtlaSilPecetelerimizi annemin elinden kurtardigin ve kullanmadigin icin tesekkur ederim:))))
kimbilir belki bi gun bizim kadar hevesli bir kiz cocugu daha katilir aileye
kolleksıyoncularin kucugu
amerika taraflarından bekliyoruz minik kızımızı :))) eminim en az annesi kadar bağlanacak bu peçetelere... hemde çok eminim....
YanıtlaSil