...

Sabahtan beri yazıp siliyorum...

O kadar karmakarışık, o kadar endişeliyim ki....

Boğazım düğüm düğüm...

Tam göğsümün üstüne koca bir öküz oturdu, nefes alamıyorum...

Yaşadıklarımızı hiçbirimiz çocuklarımıza izah edemiyoruz.

Kendimize bile edemiyoruz ki...

Bir senaryo yazıldı, bedelini masum insanlar ödedi...

Bunu nasıl anlatabilirim ki...

Diyorum ya kendime anlatamıyorum ki...

Hadi diyelim bu bir senaryo değil...

Ama sonrası....

Her durumda sonuçlarını açıklayamıyorum...

Nasıl insanlıktan çıktığımızı anlatamıyorum...

Demokrasi kelimesini bugüne kadar ağzına almayan insanların birdenbire demokrasi savunucusu olduklarını izliyorum....

Türk bayrağını saygısızca davrananlar birdenbire ellerinde sallar oldular...
Gerçekten inandıklarından mı peki....
Hiç sanmıyorum...

Yüzlerce şehit vermişken, neyi kutluyoruz biz....
Öfkeyle masum kuzuları linç ederken neyi kutluyoruz biz...
Benim bildiğim bu gibi durumlarda halk sükunete davet edilir, taşkınlık çıkmaması için ikazlarda bulunulurdu...
Halbuki şimdi....

Keşke sahip çıktıklarını zannettikleri şeylerin kıymetini bilselerdi...
Keşke....

Daha yazacak çok şey var da...
Ne kafamı toplayabiliyorum, ne kelimelerimi...

Ben ancak gencecik kaybettiğimiz insanlara yanabiliyorum...
Yerler altına alınan masum erlerimize yanıyorum...
Kaybettiğimiz değerlere yanabiliyorum...
Ve utanıyorum tüm bu yaşananlardan...
Utanması gereken benmişim gibi...

Ahhh o çimenler ahhh...
Yine filler tepişti, çimenler ezildi...