Olduğu Kadar Güzeldik / Mahir Ünsal Eriş

Kitabın kapağına baktığınızda ne hissediyorsanız, kitabı okurken de öyle hissediyorsunuz...

Bu kitabı tek bir cümleyle anlat bana deseler galiba böyle söylerdim...

Eskici bir ruhum var galiba, eski hatta eskitilmiş  herşeyi seviyorum... Eskimesin diye gözünün içine baktıklarım, eskiyince daha bir değerli oluyor...
Garip bir ruh hali kabul ediyorum :))

Hikaye kitaplarıyla aram çok iyi değildir aslında...
Hoş bu kitabı aldığımda hikaye kitabı olduğunu bilmiyordum...
Bu da ayrı bir ironi :)))

8 hikaye de birbirinden güzel ama "benim adım Feridun" favorim bu kitapta...

Öyle çok zorlamadan yazılmış hikayeler, günlük konuşma diliyle çoğu... Bazı hikayeleri uzun uzun anlatmış hatta, ama sonra toparlamış... Sevilesi bir karakter mutlaka koymuş...

Bir de her telden çalmış hikayelerinde, bir çırpıda okumamın en büyük sebebi herhalde...

Kitabı bitirdiğimde her hikayenin ucu açık bırakılmasına hayıflandım sadece... Bari birkaç tanesini bağlasaydı... Yormasaydı beni iyiydi ahahaaaa :)))

Çıtır çıtır bir kitap, sevilesi...
Rast gelirseniz bir göz atın derim, naçizane ♥

Sevilesi cümleler olmazsa olmaz tabi ki...

* Kimseyi istemiyorsun yanında, ama durup durup da yalnızlıktan şikayet edesin geliyor. Bir şeyden şikayet edebilmek için bile insan lazım. Öyle hileli bir şey bu.

* Tıraş olmak ne garip şey, her seferinde altından gençliğin çıkacakmış gibi kendi yüzünü kazıyorsun, fakat yine, biraz daha yaşlanmış halin kalıyor eline.

* Sevilirken, kendimize, sevdirmeye çalıştığımız zamanlardaki kadar bakmıyoruz çünkü hiç. Biri gelip bizi tezgahtan alana kadar, bir manavın önlüğüne süre süre parlattığı elmalar gibi cilalayıp duruyoruz kendimizi. İlk ısırıktan sonra, ısırılan yerlerimizden kararmaya başlıyoruz ama.

* Demek ki insan, yaşıyorsa nasıl olsa iz bırakıyor, bir zeytincinin paslanmış tabelasında bile olsa. İlla birilerinin kalbini dağlamanın lüzumu yok iz bırakmak için demek ki.

* Ölmek olmasa yaşamak ne güzeldi. Oysa insanlar sırf bir gün öleceklerini bildikleri için bu kadar çok seviyorlardı yaşamayı.

* Yalnızlık ailesizlikmiş meğer...

* Umut çok garip bir şey, insanı olduğundan daha aptal etmeye yetiyor.

*İnsanın canına tak eden şey, gerçekten de tak diye keskin bir gürültü çıkarıyorsa...

* Yürümeyi de, koşmayı da, düşmeyi de burda öğrendim. Ama kalkmayı öğrenmek için Bandırma'dan ayrılmam gerekti. Ananın babanın kucağındayken öyle tepe taklak düşülemiyordu çünkü.

* Ne olursa olsun, çocukken hayat, koptuğu yerden daha kolay devam ediliyor.

* Çocuklara hakikat nasıl da olduğu gibi görünüyor. Başka türlüymüş gibi davranıldığında şaşırıyorlar, ikna olamıyorlar kendi kendilerine. Büyüklerine sora sora köreltiyorlar hakikati gören gözlerini zamanla. Böylece büyüyorlar.

Mutlu haftalar ♥