25 Kasım 2016

Oradan, buradan, hayattan...


Merhabalar efenim...
Bu aralarda kitapları anlatmaya daldım, iki hoşbeş yapamadım sizlerle...
Gündelik telaşeler son hızıyla devam ediyor bende...
Koştur koştur, nereye kadar koşturabileceğiz bakalım...
Arada es ver kadın diye kendime söylensem de.... Olmuyor işte...

Bu senenin başında bir sürü hedefler, dilekler, sürüsüne bereket durumlar yapmışım...
Geçenlerde okudum da tırtlamışım resmen ahahahaaaa :)))
En azından 35 kitap hedefimi gerçekleştiriyim bari diye kitaba sarmalarım bundan... Henüz 21 kitap bitmiş, kaldı 1 ay... Gerçekleşir mi? Çok zor be anacım....
Son okuduğum kitaplar farkettiyseniz ince :))) İşte tamamen bundan ötürü ahahahaaa :))
Hileci Şeboooooo :)))

Zayıflama demişim, Oscar demişim... Beni benden alan şeyler yazmışım... Yeni yıl heyecanı işte :)))
2017 de de ben bu hedeflere devam ederim, kendime beceremedi dedirtmem bir kere :)))
Zaman planlamasında yapılan bir yanlışlık diye kayıtlara geçsin lütfen :)

Büroda işler yoğun, bir yardımcı alalım dedik...
Görüşme ihalesi benim üzerime kaldı...
Görüşmelerden birine çıtır, şirin bir kız geldi... Konuşurken birden; "aslında ben plazalarda çalışacak bir kızım" gibi bir cümle çıktı ağzından... Gülmedim vallahi :)) Ama baktım kaldım, hatta bakakaldım... Ben susunca cümleyi "Biliyorum burada plaza yok." diye düzeltmeye kalktı... Demedim artık birşey, diyemedim...
Ahhh dedim çocuğum, sen de büyüyeceksin bir gün...
Ahhh bende plaza kızı olacaktım ama kader :)))
"Plaza Kızı" nedir yahu?  Bu diziler mahvetti bizi...

Dizi demişken Pazartesi günleri İçeride'yi izliyorum... Ütü dizisi ilan ettim kendisini... Ne hızlı ilerliyor bu dizi, şaşkınım... Tuvalete gitmem gerekecek diye ödüm kopuyor... Tam da o anda bombayı patlatıyorlar, anlamıyorum sonra...

Deli gibi kanaviçe işliyorum geceleri, tam komediyim ama....
Gözümde yakın gözlüğü, kasnak gözlüğe yapışmış, normal ışık yetmiyor diye tepeme birde teleskopik lamba kasnağa doğru... Neymiş efendim, Şebo kanaviçe işliyormuş :)))
Kanaviçe kanaviçe olalı böyle eziyetli işlenmedi :)))))

Birkaç haftadır Cumartesi günleri çalışmıyorum... Koşturulacak işlerim yoksa da evde bir şeyler yaratıyorum kendime... Eskiden ayağımı uzatıp deli gibi film izlerdim, artık neden yapamıyorum bilemiyorum... Evde daha düzenliyim ama artık, bu da kesin... Birşeylerin yolunda gitmesi için, bir takım zevklerden fedakarlık yapmak gerekiyor sanırım...
Şimdi hatırladım, bu hafta çalışacağım ama.... Offf işkence....

Yeni Oscar dönemi geliyor, adayları izlerken eski film izleme potansiyelime kavuşurum belki....

Evde tadilat yaptıralım dedik, evdeki hesap çarşıya uymadı... Galiba bu sene de erteledik... Gibi gibi.. Neyse can çıkmayınca umut kesilmezmiş...

Ben tadilat yapamazken Blogger gayet rahat tadilat yapmış. Alışamadım ama hala... Ekranı açar açmaz takip ettiğim blogların yazılarını görmek daha keyifliydi...
Ben kendi yazılarımı biliyorum zaten, ne diye çat diye burnuma sokuyorsun sanki... Ben arkadaşlarımın yazılarıyla açılsın istiyorum sayfam, yorum yapılmış mı bızıklamadan göreyim istiyorum.... Tamam ferahlamışsın sanki görüntü olarak ama bencilleşmişsin... Ne öyle ben, ben....

Neyse efenim bu kadar gevezelik yeter...
En kısa zamanda tekrar görüşelim diyorum ve işlere güçlere kaçıyorum...
♥ ♥ ♥

Bu da günün karikatürü olsun gider ayak :)))


22 Kasım 2016

Şişmanlayamayan Sumocu / Eric Emmanuel Schmitt


Merhaba :)
Hani daha önce size anlatmıştım Bayan Ming'in hikayesini... Çok severek okumuştum. Tık tık..
O kitabı alırken yazarın bu kitabı da dikkatimi çekmişti ama sonraya bırakmıştım...
Anlayacağınız o kitabın kapağına bayılmıştım bunun da ismine :)))
Sumo; bana yakıştırılan spor ahahahaaa :)))

Rahmetlik babam spora çok meraklı bir adamdı. Şahane voleybol oynar, futbol oynar ve yüzerdi... Profesyonel futbol hayatı bile olmuştu tarak kemiğini çatlatana kadar...
Kendisi böyle sporla iç içe olunca, tabi ki kızlarının da sporla haşır neşir olmasını isterdi...
Ben bu konuda çok beceriksizdim, hoş hala öyleyim...
Atsam tutamam, tutsam atamam...
İki koşayım desem dalağım şişer...
Hareket bereketten ziyade yatmak daha berekettir benim için ahahaaaa :)))
Voleybol öğretmek istedi topa elim değemedi, hep ıska :)
Futbol o zamanlar kızlar için değildi zaten...
Atlıyım, zıplıyım, atletik olayın istedi. Topalak ben onu da beceremedim...
Tenis atıp-tutamayan biri için fazlaca iddialı...
Benden sonra kız kardeşime yüklendi, o da maya tutmadı derken...
Canım babam sükut-u hayale uğradı...
Oytun tam ona göreydi aslında ama, onu yetiştirmeye de ömrü vefa etmedi...

İşte öyle bizden ümidini kestiği zamanlarda bana bakar bakar gel seni sumo güreşçisi yapayım bari diye dalga geçerdi benimle :)))
Ay ne bozulurdum ben, kendimce küserdim öyle dediğinde...
Sonra sonra alıştım, spor denilince babam sumo güreşçisi yapacak beni derdim :)))

İşte kitaba sempati duyma sebebim...


Kitabın konusuna gelecek olursak;

Kahramanımız Cun  evini terk etmiş bir ergendir... Babası yok, annesini de yok saymaktadır. Kendince kimsesizdir...

Alırken utanacağı ama satarken bir amacı olduğu için utanmadığı malzemeler satmaktadır köşebaşındaki tezgahında....

Yaşlı, çelimsiz bir adam çıkıyor karşısına  "Sende bir şişman görüyorum." diyor bir gün Cun'a... Her karşılaştıklarında da bunu tekrar ediyor üstelik...
Ergen Cun tersleniyor, kızıyor ve elinden gelse aslında bir kaşık suda boğacak yaşlı Şomintsu'yu.

Şomintsu aslında iyi bir sumo eğitmenidir... Cun istemese de yaşadığı olaylar sebebiyle Şomintsu'nun teklifini kabul etmek zorunda kalmıştır. Yine de bir sorun vardır; Cun şişmanlayamamaktadır...




Eric Emmanuel Schmitt bu kitabında da yine bir felsefeden bahsetmiş aslında; Zen felsefesi.... Cun'u geliştirmiş, benliğini bulmasını sağlamış Zen'le...

Kitap roman olarak çok kısa, hikaye olarak da uzun...
Sıkılmadan bir çırpıda okunuyor...

Yan karakterler daha fazla ete kemiğe bürünseymiş, daha detaylı bir bütün oluşturulsaymış tadından yenmeyecek bir roman olabilirmiş aslında...  Kitabın sonuna sıkılmadan gelmeme rağmen, eksiklik hissimi bir türlü azaltamadım....

Bayan Ming'in hikayesi kadar oturaklı ve doyurucu değildi maalesef... Ama yine de hoşça vakit geçirilecek bir kitap... Hepi topu 64 sayfa zaten :) Kısa bir aranızda bile okuyup Cun'un hikayesine dalabilirsiniz...

Diğer kitap kadar çok altı çizili cümlem yok  ama hoşuma giden birazca uzun paragraflarım var.. Özellikle Cun'un annesi ile ilgili bir paragraf var ki, benim için çokça sevilesi....

Gelsin uzun uzun cümleler o zaman :) Sıkılmazsanız şayet bir göz gezdirin isterim :)

Sevgiler hepinize kucak kucak ♥


* (Not: Cun okuma yazma bilmeyen annesinin mektuplarını açıyor tek tek bu satırlarda..)
   İlkinde beyaz bir kağıt vardı. Evirdim, çevirdim, yakından baktım, uzaktan baktım, gün ışığına tutunca kağıdın yapısını değiştiren ve rengini gölgeleyen yuvarlak lekeyi fark ettim. Bu bir gözyaşıydı: Annem, ben gidince ağlamıştı.
   İkincide kağıt yoktu, zarfın dibinde, yumuşacık, soluk sarı renkte bir yün parçası vardı, bir tutam tiftik, çocukluğumda ördüğü kazaklarda kullandıklarından. Şu demekti: Seni sımsıkı kucaklıyorum.
   Üçüncüde hiçbir şey yoktu. Gözümden kaçan bir ayrıntı yakalamak için zarfı sallayıp durdum. En sonunda zarfı yırtarken, kapağın iç tarafındaki ruj izini buldum. Şöyle fısıldıyordu: "Seni öpüyorum."
   Dördüncü gayet açık ve netti. Zarfın içindeki köşeleri yuvarlak, üçgen şeklinde gri renkli bir çakıl taşı vardı, taşıma ücreti arttığından daha fazla pul yapıştırması gerekmişti. Annem bana şöyle diyordu: "Çok üzgünüm."
   Beşincisi daha fazla soruna neden oldu: İçinde bir tüy vardı. "Yaz bana" anlamına geldiğini sanmıştım, sonra bunun bir güvercin tüyü olduğunu fark ettim, rengindeki geçişlerden belliydi, tam ortası fildişi tonunda, yanlara doğru kül renginde, uç tarafı gökkuşağı renkleriyle bezeli. İşte o anda mesaj  iki yeni anlam kazanıyordu, ya "Neredesin?" ya da "Geri dön", zira gezgin güvercin daima yuvasına geri dönerdi. Dolayısıyla bu durum bir imdat çağrısı mı gizliyordu?
   Altıncısı önce yüreğime su serpti: Zarfın içinde kilit yeri kırılmış eski bir köpek tasması vardı. Annem beni rahatlatmaya çalışıyordu: "Özgürsün." Bu son mesaj olduğu için kaygılanmıştım, şu anlama da gelebilirdi: "Gittin ve benim umurumda değil."


* "Gerektiği gibi düşünmüyorsun, Cun" dedi Somintsu bir gün iç çekerek. "Öncelikle çok düşündüğün için, sonra da yeterince düşünmediğin için."
   "Anlamıyorum: Hem siyah diyorsun hem beyaz."
   "Çok düşünüyorsun, çünkü düşünceyi dünya ile kendi arana koyuyorsun, gözlemden çok gevezelik ediyorsun. Olayları kavramaktan çok önyargıya dayalı fikirler geliştiriyorsun. Gerçeğe karşına çıktığı gibi bakmak yerine burnunun ucuna koyduğun renkli camların ardından bakıyorsun, mavi gözlüklerin ardından bakınca dünya senin için mavi, sarıların ardından bakınca her yer sarı, kırmızı camların ardından bakınca lal kırmızı diğer renkleri kızıla boyuyor... Algını sen kendin fakirleştiriyorsun, çünkü oraya koyduğun şeyden başkasını göremiyorsun: Önyargıların."
   "Yeterince düşünmüyorsun, çünkü düşüncelerin işporta malları gibi, yeterince analiz etmediğin için beylik sözleri, düşünceleri, gerçek sandığın basit görüşleri durmadan yineleyip duruyorsun. Önyargılar kafesine kapatılmış bir papağan gibisin. Çok düşünüyorsun ve yeterince düşünmüyorsun, çünkü kendinden düşünmüyorsun."


*"Cun, eğer söylediklerin sessizlikten daha güzel değilse, sus."   


21 Kasım 2016

Suzan Defter / Ayfer Tunç





Çok uzun zamandır okumak istediklerim arasındaydı bu kitap...
Ayfer Tunç'la tanışmak için çok daha iyi kitapları olduğunu biliyorum ama günlük, aşk, acı gibi tanımlamalar beni nedense bu kitabı seçmeye itti.

Elime aldığım ilk 5-6 sayfa okudum...
Anlam veremedim...
Günümde değilim herhalde dedim, bıraktım..

Bir kaç gün sonra yeniden baştan okumaya başladım, hay bin kunduz aşkına !!!!
Yüzlerce imla hatası....
Hem de can yayınları...
Yok canım olmaz diyorum, yani bu kadarı olmaz...

Mesela düze- diye bitiyor bir sayfa, kelimenin ortasından kesik. Diğer sayfa yeni bir paragrafla başlıyor.
Görmezden gelip okumaya devam etmek istedim olmadı, derken çektim fotoğrafları... Bir sürü hem de...
Yazacağım bir şikayet, ağzım dolu dolu oldu bile düşünce aşamasında...

Can yayınları resmi sayfasını ararken bir kitap yorumu; hem de Suzan Defter...
Okumadan geçemedim ki, iyi ki okumuşum :))

"Kitap 2 günlükten oluşuyor" diye yazmış, heh dedim biliyorum :))
"Kitabın sol sayfaları erkeğe, sağ sayfaları kadına ait" cümlesini okumamla birlikte kitabı hemen aldım elime... Hahayyytttt kitapta yazım hatası yok :))) Yolda para bulsam bu kadar sevinmezdim galiba :))))

Kitabı ben aynı tarihleri peşpeşe ekleyerek okudum.
Dolayısıyla Ekmel Bey ve Derya'nın aynı günlerde neler hissettiğini peşpeşe ekledim... Böylesi bana daha çok uydu...
Oyun gibi geldi birazda, ilerle ve tekrar geri dön...

Ayfer Tunç'un dilini sevdim, Birkaç kitabını daha hemen listeye aldım...

Kitap iki yalnız insanın günlüklerinden oluşuyor. Avukat emeklisi boşanmış Ekmel Bey ve 30 yaşlarındaki kendini yalnızlığa hapsetmiş Derya...

Ekmel Bey'in dışarıyla derdi var, Derya'nın ise geçmişiyle... En çok da abisi ve abisinin sevgilisi Suzan'la... Bir şekilde yolları kesişiyor Derya ve Ekmel'in... Yalnızlıkları çekiyor birbirini belki de...

Ekmel Bey daha çok dinleyen, Derya ise anlatan...

Suzan ve abisinin aşkına o kadar inanmış ki Derya, kendi yaşayamadığı aşka sahip çıkacak kadar hem de... Sızılı, can acıtıcı bir hesaplaşmayı anlatıyor bolca... Abisine o kadar aşık ki, ufalanmış hayatı Suzan'ın aşkı karşısında...

Evlilikler, aileler, aşk, nefret, eşyalar... Ne varsa sorgulanıyor ikisi arasında.... Es vere vere...
Bir solukta okunuyor... Sıkmadan...

Suzan'ın aşkına hayran kala kala bitirdim kitabı...
Ekmel Bey'in kendini hırpalamasını sevdim...
Derya'nın ise hesaplaşmalarda kendini bulmasını....

Bugüne kadar okumadıysanız, okumanızı tavsiye ediyorum bu kitabı... Ben severek okudum...
İç hesaplaşmaları seviyorsanız, bu kitabı da seveceğinizi umuyorum...

Şayet okuyacaksanız unutmayın sayfa ayırımlarını :) Benim gibi dolanıp durmayın kitabın sayfalarında :))

Mutlu haftalar diliyorum hepinize...
Sevgiyle kucaklanacağınız bir hafta olsun ♥

Olmazsa olmaz altı çizili cümleler ;

* Herkesinki gibi, benim hayatım da roman. Hep, ne olduğunu bilmediğim büyük eksiğinin yakında tamamlanacağını umduğum bir roman.

*Ayrılmak bir solucanın ikiye bölünmesi gibidir, her iki parça ayrı ayrı yaşamaya devam eder, bir zamanlar tek parça değilmiş gibi, tanımaz birbirini parçalar.

* Sizi ve kendimi suda yüzen yağ damlasına benzettim. Kendine benzeyen bir damla arayan ve bir türlü suya karışamayan iki yağ damlası. Yüzüyoruz işte suda. Başıboş. Öyle parçalanmışız ki artık daha fazla parçalanmak ölmek demek. Ama yine de varız ve belli oluyoruz suyun üstünde.

* Pazar günleri, hayatın intikam günleri.
   Neşeli başlasın ve öyle geçsin diye  gayret edildikçe insanı koyu bir yalnızlığa, anlaşılmaz bir kedere iten günler.

* Düşündüm, BİR HAYAT NEDİR?
   Başlar ve biter, BİR HAYAT NEDİR?
   Acı ve tatlıdır, unutulur hepsi, BİR HAYAT NEDİR?
   Emin olmasam da "hayat bir iz bırakmaktır" diyebilirim.
   Mezar taşı bir iz sayılır mı, emin değilim.
   Razı olan için mezar taşı bir izdir.
   Ben razı değilim.
   Gerçi elimden ne gelir?

* Doğuda bazı genelevlerde adetmiş, ayak takımından olmayanlar kadınlara önce semaverle çay ısmarlarlarmış. Semaver söyleyen adama daha fazla itibar edermiş kadınlar, arkadaş olunmuş gibi olunurmuş, sanki bir dostluk havası, hatta aşk başlangıcı. Kadınlar kendilerini daha kadın, erkekler daha erkek hissederlermiş böylece.

* Aşk olmayan evde, giderek azalıp yok olan bir parfüm, buharlaşarak uçup giden su gibi eşyanın ruhu da yok oluyor. Maddenin anlamı kalıyor geriye. Tek başına ve aşksız yaşayan bir adamın evinde ise eşya evin efendisi kesiliyor. Musluklar bozuluyor, sandalyeler eklem yerlerinden ayrılıyor, koltuklar ihtiyarladıkça ufalan insanlar gibi küçülüyor sanki. Eşya yalnızlıkta çok ses veriyor.

* Bir kadının gittiği, evden belli olur. Kadın giderken düzeni götürür bir kere. Yaşayan ev sarsılır. Ev dediğiniz şey küçük büyük elementlerden oluşur. Kadın olan evde, erkeğin anlayamayacağı bir denge vardır elementler arasında. Erkek her birine vakıf olduğunu düşünse bile, onların nasıl bir uyumla işlediğini bilemez. Kadın gidince evin dokusu bozulur, susuz kalmış çiçeğe benzer, solar. Küçük şeylerin izi silinir. Eşyaların dili tutulur, ev sağırlaşır.

* Yıllar boyu yanmaktansa için için, boş odalarla dolu bir evde boşluk büyütmektense; ipin üstünde yürümekten başka NEDİR BİR HAYAT?

* Ayrılmak, gidenin, kalanın kucağında bir kucak kor bırakmasıdır, yanar durursunuz kül olana kadar.

* Sevdiğim eski bir söyleyiş, severim. Daha sahici gelir bana, eski zaman aşklarını, eskide kalmış aşkları hatırlatır. Ne kadar unutulmaya çalışılsa da, izi belli bir yara gibi duran aşklar.
   Sevdiğim: dün ve daima. Sevgilim: sadece bugün.
   Sevdiğim: eşsiz, tek. Sevgilim: sığ, çok.
   Sevdiğim: sevdim sahiden. Sevgilim: emin değilim.

* İnsan gençliğini aşka vermezse, gençlik neye yarar?

* "İnsan hayatı bir rahim arayışından ibarettir." dedi Ekmel bey, "ev rahimdir. Bundandır kendimize bir ev aramamız. Evi olan insan ne şanslı."

* Raconlar bu işe yarar işte, layıkıyla uyulduğunda dengeleri değiştirir, galip olan mağlup duruma düşer.

* "Belki de bir türlü yaşamadığımız için bu kadar büyüdü aşk," dedi, "aslında kısa bir şeydi, zamana yayıldı."




16 Kasım 2016

Ahhh Feridun ahhh...


Geçen ay bir kitap paylaşmıştım sizinle; Olduğu Kadar Güzeldik..
İçindeki "Benim Adım Feridun" hikayesini de kitabın favorisi olarak belirlemiştim...
Naif, sıcak bir hikayeydi...
Alıntılarımın çoğu da o hikayedendi hatta...

İşte o postu yazdığımda blogger bir arkadaşımızın yorumuyla öğrendim Çağan Irmak tarafından filminin çekilmeye başlandığını... Ne sevindim anlatamam...
Sevdiğim hikaye ve Çağan Irmak bir arada...
Gitmez miyim, tabi ki hemen giderim :)))

Eee o zaman gelsin bir film yorumu daha :)


BENİM ADIM FERİDUN (2016)

Baş karakter Feridun tam hayalimdeki gibiydi, darmadağın :)) Darmadağın bir adam olarak Halil Sezai Paracıkoğlu'ndan ala bir adam yoktur herhalde... Adam traş olup, saçını başını toparlasa da her daim darmadağın hissiyatı yaratmıyor mu sizde de... Bende şahsen böyle bir hissiyatı var bu adamın...

20 sayfalık bir hikayeden 2 saate yakın bir film çıkartılırsa ilave karakterlerin, olayların girmesi de gayet doğaldır... Yalnızlığın hikayesini sıcak aile özlemiyle buluşturan hikayemizde ilk 15-20 dakikadan sonra olmuş bir cümbüş...

Çağan Irmak'ın tüm filmlerini ayıla bayıla izlemişimdir. Sadece 3 filmi var henüz izlemediğim; Bana Şans Dile, Mustafa Hakkında Herşey ve Karanlıktakiler. Hatta bu sene sonuna kadar bunları da izleyeyim ben...
Neyse efenim gelelim yeniden konuya...

Yavaş yavaş Çağan Irmak filmleri acısızlaşmaya başlıyor galiba gibi bir sonuca ulaşıyorum düşündükçe... Nadide Hayat'da hafif damlamıştı gözyaşlarım... Ve bu film tarihtir benim için...
AĞLAMADIĞIM İLK VE TEK ÇAĞAN IRMAK FİLMİ....

Yine spoiler vermeden filmin konusunu özetleyecek olursam;

Sevgilisi Ayla (Özge Borak) tarafından terkedilen Ersan ana ocağı Erdek'e gider. Demlenmek için bir düğün seçer ve Feridun çığlıkları eşliğinde kendini Feridun olarak adleder. Hayal (Büşra Pekin) ise Feridun'un içindeki Ersan'ı keşfeden yegane kişidir...Aşık mı oluyor ne ????

gibi özetleyebiliriz :)))))

Usta oyuncular eşliğinde düğün serenomisi ilk başlarda eğlenceli olsa da sonlara doğru hafiften suyu çıkartılmış...
Tarık Pabuççuoğlu, Suzan Aksoy ve de özlenen Kantargillerden Döndümüz Defne Yalnız muhteşem :)

Çalgı çengi, bol insan, bol karışıklık döngüsünden sakinliğe filmin son 10-15 dakikasında geçiyoruz şükür.. İşte burada hafif melodram yaparak ağlatma girişiminde bulunulsa da yeterli donanım yok elimde, ağlayamıyorum işte....

Mesajlar yine usturupluca yerleştirilmiş... Es geçilmemiş..

Büşra Pekin / Halil Sezai uyumuna söyleyecek laf bulamıyorum...

Evet yine sıcacık, ara ara babaannenin (Defne Yalnız) çıkışlarıyla kahkaha  attıran, ayrılığın evrelerini cuk oturtan bir film olsa da ne yazık ki beklediğim bir Çağan Irmak imzası yoktu... O yalnızlıktan benim kalbime hançeri saplar bir de etrafında döndürür hesaplamalarındaydım...

Kısmet değilmiş...

Sonuç olarak çok kötü değil, ben yine de SEVVVDİMMMM olarak not ediyorum bu filmi...






14 Kasım 2016

Nejat İşler diyince bende hep akan sular durur....


Seviyorum uleynnnn diye bir başlık atasım gelmişti, vazgeçtim :)
Hafif hayal kırıklıklarım oluştu sanki...
Ama dur şimdi lütfen bu lafımın üzerinde durma, ilk önce filmi anlatayım sonra filmle alakasız hayal kırıklığımı anlatayım...
Bu arada izlemeyen varsa, spoiler vermeden anlatmaya çalışacağım...
Bu da ön notum olsun...


İKİMİZİN YERİNE (2016)

Vizyona ilk girdiğinde gitsem diye kıpırdandığım, sonradan vazgeçtiğim ve dayanamayıp gittiğim bir film kendisi...
Nejat İşler vardı, Zerrin Tekindor vardı evet gitmeliydim ama Serenay Sarıkaya ile Nejat İşler olmuş muydu acaba sorusundan vazgeçip internete düşünce izlerim moduna girmem ve çıkmam... Hikayem bu işte :)))

18 yaşındaki Çiçek (Serenay Sarıkaya) ile 40 yaşındaki Doğan (Nejat İşler) 'ın muhteşem aşkı olarak lanse edilen film aslında içinde aşkı da barındıran bir dram.... Çok da laylaylom bir havası yok anlayacağınız...

Küçük bir kasabada geçiyor... Hangi kasabada geçtiğini film boyunca öğrenemediğim gibi, hala da öğrenebilmiş değilim :)

Filmin yıldızı anne Ülkü rolüyle seyrettiğimiz Zerrin Tekindor... Kadının gözleri yetiyor film boyunca... Ne hissettiğini gözlerinden takip ediyorum... Ve o kadar gerçek gibi ki duyguları, onun gözünden bakıyorum tüm film boyunca...

Yer yer yeşilçamımsı bir hava, yer yer aman tanrım diye bir gerilme hissi, uçuş uçuş aşk hallerinin saçmalamaları ve acı gerçekler...
Evet zannederim bana bu filmi tek cümleyle anlat deseler böyle anlatırdım...

Bazı yerlerde tutarsızlıklar, kurgu hataları yok değil filmde ama çok da batmadı gözüme gözüme... Olay döngüsüne ve ne olacak hissine o kadar kaptırmışım ki kendimi üzerinde çok durmadım...

Gelelim hayal kırıklığıma... Nejat İşler'im yakışıklım yaşlanmış ya artık...  Hahh sen yerinde saydın sanki Şebo demeyin bana vallahi üzüldüm... Kendi kırışıklıklarıma bile bu kadar üzülmüyorum...
Hele ki bir de filmin bazı yerlerinde üzerinde 2 beden bol ceketle  saçlarını yandan ayırıp taramamış mı... Buyur amca geç içeri diyesim geldi :))) Sonlara doğru öğretmen kimliğinden çıktığı için belkide üzerine 2 beden büyük gelen ceketi çıkardı da rahatladım :))

Teras sahneleri biraz klişeydi belki ama orada karşılanan gün doğumlarını sevdim....

18 yaşındaki bir genç kız ve 40 yaşında bir öğretmen birbirine aşık olur mu, onun tartışmasına girmek istemiyorum... Filmin hissiyatı beni daha çok ilgilendiriyor...
İnekler mor olunca reklamlarda, mor inek mi arıyoruz bağda bahçede...

Filmi benim için en özel sahnesi bir şiir sahnesidir... Hayatımın ara dönemeçlerinin birinin tatlı esintisi vurdu yüzüme o şiir okunurken... Sırf o şiir tam da orada olduğu için film berbat bile olsa -ki değil- ben tatlı bir tebessümle ayrılırdım filmden, biliyorum... Hoş tatlı bir tebessümün eşliğinde gözüne fener tutulmuş tavşan gibi çıktım filmden o ayrı mesele :))) Zerrin Tekindor sağolsun :)))
Anlatmayacağım merak etme, sadece izlersen şayet anne Ülkü'nün son görüntüleri derim, izleyince anlarsın beni....

Kısa kısa, karışık oldu bu sefer filmi anlatmam... Hayattaki cümlelerim bazen böyle oluyor işte...
Sonuç olarak SEVVDİMMMM bu filmi...
Konuyu tatlıya bağlayıp, o güzel şiirle bitirelim o zaman bu yazıyı....
Mutlu haftalar ♥




Çocuksun Sen


Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen 
Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu 
Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen 
Kum taneleri var ya onlardan birindeyim 
Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor 
Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte 

Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum 

Dönüşen ve suya dönüşen sorular soruyorsun 
Sesin bir çağlayan olup dolduruyor uçurumlarımı 
Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman 
Birisi adres sorsa önce silaha davranıyorum 
Kekemeyim en az kasabalı aşklar kadar mahçup 
Ve üzgün kentler arıyorum ayrılıklar için 
Bir yanlışlığım bu dünyada en az senin kadar 
Ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa 
Bir daha doğmamak için doğmak diyorsun 
Ölümlülerin işi bir de mutlu olanların 
Onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar 
Bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa 
Çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan 
Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit 
Ne olabilir, sorumun karşılığını bilmiyor kimse 
Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman 
Bir kaza olsa adı aşk oluyor artık 
Aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık 
Seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada 
Kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak 
Yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin 
Sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra ve sen 

Hiç büyümüyorsun artık iyi ki büyümüyorsun 
Adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada 
Esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum. 
Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil 


Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm 
Bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ 
Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı 
Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle 
Zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar 
Dursam ölürüm paramparça olur dünya 

Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm 

Uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir 
Bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna 
Tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için 
Gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak 
(Gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu 
Unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç) 
Bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor 
Kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri 
Bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda 
Üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum 
Ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım 
Bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte 

Çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan 

Bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer 
Okyanus diyelim istersen ya da sen söyle 
Batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum 
Upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken 
Gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde 
Ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su 

Çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç 
Gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı 
(Soluğunun elma kokması bundandı belki) 
Bir elma kokusuna tutundum düşerken 
Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı 
Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle 

Çocuksun sen, çocuğumsun

AHMET TELLİ





10 Kasım 2016

Günlerden 10 Kasım...


Sabah oğlumu daha bir özenli hazırladım...
Bugün üstü başı her zamankinden daha derli toplu olmalıydı...
O kara siren çaldığında pırıl pırıl saygı duruşuna geçmeliydi...
Bugün 10 Kasım biliyorsun değil mi dedim...
Biliyorum dedi... Çıtı çıkmadı...

Onu yolladıktan sonra televizyonu açtım...
Kanal D haberlerini son sesine kadar açtım...
Profesör Muazzez İlmiye Çığ vardı o sırada...
Bir Anıtkabir'i ziyareti sırasında okuduğu şiir vardı ekranda.... Atamın huzuruna çıktığında elleri titredi, çok heyecanlandım dedi... Onunla ağladım öylece, dayanamadım...


Sonra sevdiği şarkılar çıktı...
Dinledim öylece...

Alelacele hazırlandım sonra... O kara siren çaldığında sokakta olmalıydım...
Tam bir caddenin ortasında...
İnsanların arasında...

Ve o siren....
Tam da o an... Dimdik, başım yukarıda...
Gururla...
Minnetle...
Özlemle...
Saygıyla...

Tam karşımda bir kadın daha vardı... Gözünden sicim gibi yaş iniyordu...
Gözgöze geldik...
Gururla baktık birbirimize... Atamızın gururuyla...
Birlikte ve bir olmanın mutluluğuyla...




Saygıyla, minnetle ve özlemle ATAM....
Yolundan asla şaşmayacağım....


Çocuklarıma;

Oytun'um ve Arden'im...
Sizler Atatürk çocuklarısınız...
Bugün saygı duruşunda fark ettim ki, bazı gençler siren çalındığında etraflarına bakındılar ne yapsak diye... Dursak mı, durmasak mı kararsızlığında...
Çok üzüldüm, inanın...
Her ne olursa olsun, hani iki eliniz kanda da olsa derler ya...
O sireni duymanıza bile gerek yok...
Saat tam 09:05 te nerede olursanız olun, isterseniz dünyanın bir ucunda...
Dimdik ve gururla durun oğullarım...
Ne kadar olumsuzluklar yaşasak da unutmayın ki özgürce yaşamımızı sadece ve sadece Atamıza borçluyuz...
Bunu hiçbir zaman aklınızdan çıkartmayın...

7 Kasım 2016

unutulmadan :)


Malum sınav haftası tüm çocuklarda...
Bizimki özgüven patlaması yaşıyor, panik yok yaparım diye...
Sonrada sinir olup geliyor sınavdan ahahaaaa :)))
Tüm sınav çalışma tekliflerimde benimle kavga ettiğini hatırlatınca da surat yapıyor çok pis....
"Ben demiştim" kelimesine sinir olduğum gibi onu da sinir etmeye bayılıyorum :)))
Geçsin bu evrelerden, sonra o da çocuğunu deli eder :)))
Oğlum babaannen de beni deli ederdi diye bir sürü laf eder.
Malzeme vermek lazım accuk çocuğa :)))))

Bak ne diyecektim yine lafı nereye getirdim...

Sınav dönemlerinde bizde okunmuş pirinç verilir çocuğa :)))
Ben çok yuttum, oda yutsun...
İlk zamanlar karnını ağrıtıyordu, anlatmışımdır mutlaka...
Şimdilerde alıştı artık....
İşte yine öyle birgün....

* Anne şu pirinçleri pişirsen de versen bana olmaz mı?
* Kahkaha efektiyle niye karnını mı ağrıtıyor?
* Diri diri yutunca diri diri çıkıyor. Okunmuş pirincin tuvalete atılması günah değil mi?
* Hmmmmm :// Miden öğütüyordur yahu onu...
* Sanmam, sen bunu bi düşün...
* Hmmmm ://

Şimdi bu dialogtan sonra kendime durup durup salaksın kızım sen dedim...
Bunca yıldır yedin yuttun, hiç aklına geldi mi bunu çok bilen büyüklerine sormak...
Ahahahaaa bir de uyanığım diye geçinirsin, SAAAAFFFFF :)))

İşte iyle :))
Musmutlu ve rengarenk  haftalar....




4 Kasım 2016

İnstagram seçmeceleri


Selam millet....
Bu yazıları her ay yazmak çok hoşuma gidiyor...
Ne yapmışım toplu halde bakıyorum ya, ayrı bir zevk :)
İnstagramda çok aktif olamıyorum her zaman ama, yinede çek fotoyu koy pek kolay :))
Ekim'de neler yapmışım bakalım mı birlikte ;)



Öpücüklerle uyandırılıp süpriz kahvaltıya uyanmak şahaneliğinde birgün ♥ ♥
 Sofraya oturur oturmaz da ekmek yandı, patates pişmedi, çay soğudu galiba dedi :))
 Ahh be oğlum dedim, zehir olsa ne yazar senin elin değdi ya...
 Mutlu ve mesuduz bugün ikimizde... 
Üstüne birde Cumhuriyet Bayramımız... 
Nice coşkulu bayramlarımız olsun hep birlikte ♥ ♥

Bugün kahvaltı paşamdan 
Patatesli yumurta hiç pişmemiş hakikaten
Diri diri gömdük mideye
En şahane kahvaltı oğluşun elinden vallahi
Günaydın bu arada ♥




13578542257996 gün önce başladıysam ve ancak bugün bitirdiysem nolmuş yani.... 
Şimdi kaç tane daha yarım işim var sayamayacağım ama 1 eksildiği kesin hahaaaytttt :))

Darısı diğerlerinin başına
Sözde ben bu sene tüm yarım işleri bitirecektim 
İki geri bir ileri benimki
Canım sağolsun ayol :))




Çekmecelere el attım bugün... 
Pazar sürprizi çıktı içinden. 
Kaybolmasın diye bir köşeye sıkıştırmışım ve de balık akıllı ben unutmuşum :))))
"Nasıl böyle bir kar tanesi gibi narin bir anneye acımasızca kıyabildim" diye başlayan cümleye koptum resmen tabi. 
İlkokuldaydı bunu yazdığında, ne olduğunu hatırlamıyorum ama küsmüştüm :)) 
O da barışma mektubu yazmıştı.. 
Yalnız şimdi aklıma geldi de bu çocuk çok iyi aşk mektubu yazacak :)) 
Kanmayın kızlar affedince aynı tas aynı hamam bizde ahahaaaaa 

Oytun halleri 
İlkokul yıllarından
Küstüm oynamıyorum :)
Anneler de küser, hem de sağlam küser..
Kaynana notunu da ekleyiverdim, işlem tamam 
Bana çocuk masumluğu verin gerisini koyuverin gitsin...



İşe gitme tamam...
Saç kestirme işlemi tamam...
Veli toplantısı tamam...
Alışveriş tamam...
Şimdi bir hasta ziyaret...
Gece de kızlarla toplanmaca...
Eeeee gün tamamlansın artık... Yeter bu kadar koşturmaca...

Yarın evde oturuyum artık
Çok yoruldum çok
Sokakta hayat var evet ama bu kadarı da fazla oldu biraz
Koştur koştur olmayaydı iyiydi..



Bizim evde hiç masa falan bulunmaz zaten...
Bu çocuk beni bir gün taa orta yerimden çatlatacak vallahi... 
Oğlum geçsene masana, ama yok nerdeee çok rahatmış orada 😥
Bazen özellikle yaptığını bile düşünüyorum 😈😈😈

Oytun halleri
Ortaokullu ergenus
Bu çocuğun ders çalışması bir ölüm
Geçip masaya oturup düzgün çalışsa ölür sanki
Yakında amuda kalkacak
Sabır Şebo
Bugünlerde geçecek...



Çok kalın ipleri düğümlemeden dikerek birleştiririm hep. 
Sıfır hatasız gözükür. 
Penye ipi de öyle yaptım ve oleyyy bu da oldu 💪💪
Bu arada bunu ben mi buldum, tabiki hayır :) 
Anacığım sağolsun, elimiz iğne tutmaya başladığından bu yana böyle küpeler takar kulağımıza ♥

Şimdi terapi vakti 
Kuruldum tv karşısına, dizi izlemece
Anamın kızıyım ben
Ev yarım işlerle dolu olabilir
Bu yeni bir işe başlamama tabiki engel değil ;)


Mutlu haftasonları 
♥ ♥ ♥




2 Kasım 2016

Bu kitaplar çocuklara #2


Oytun'la kitap okuma hallerine devam...
Sanki biraz daha ivme kazandı bende okumaya başlayınca kitapları...
Elimde okurken gördüğünde, kitapla ilgili sorular soruyor... Benim duygularımı sorguluyor daha çok...
Fark ettim ki bazı yerleri de atlıyormuş, kendince hoşuna gitmeyen kısımları...
Özellikle o kısımları soruyor bana... Sonra bir bakıyorum tekrar okuyor o bölümü...

Hala kitapta sevdiği yerleri çizmeyi, işaretlemeyi aşılayamadım ona...
İşaretlesene oğlum demektense (biliyorum ki bu Oytun'da sökmüyor), gel sana en sevdiğim yeri okuyayım diyorum. Sonra da ondan istiyorum... Şaşkınım bulana kadar cebelleşiyor kitapla...
Baktım son okuduğumuz kitapta sayfa numaralarını yazmış bir kağıda, hala kitabı işaretlemiyor :)))
Bu da onun tarzı demek ki...
Belki sonradan alışkanlık haline gelir...

Gelelim kitaplara...


 Büyücünün Şapkası / Tove Jansson

Pedagog bir arkadaşımın tavsiyesiydi bu kitap, Oytun'a okuttur demişti... Sıcağı sıcağına ilk ben okuyayım demiştim ama bu sefer Oytun benden önce davrandı...

Pek kıkır okudu bu kitabı...
Hah, bu çok kıkırdadı içinde kesin muzurluk var dedim ama fesatlık yapmışım :)))
Çok masum güzel bir kitap var...

İçinde arkadaşlık var, hayal gücü var, yardımlaşma var, macera var, hafiften aşk var. Var da var yani...

Hikayemiz Mumi vadisinde geçiyor. Vadide yaşayan mumiler kış uykusundan uyanıyor. Mumi Anne, Mumi Baba, Mumiş, Snork, Snorki ve evin vazgeçilmez misafirleri...  Böylece hikayede başlıyor.

Çok paylaşımcı bir aile.. Yemeklerini, sevgilerini, üzüntülerini çok güzel paylaşıyorlar... Çok da sevgi pıtırcığı değiller tabiki. Arada mızmızlık da ediyorlar.
Doğallar anlayacağınız...

Bir de vadide gezerken tesadüfen buldukları siyah kocaman şapkaları var. Büyücünün şapkası...
İçine ne atılırsa farklılaşan bir şapka... Büyülü...
Çocukları çok sevindirdiği gibi aileyi maceraya da sürüklüyor bu şapka...
Güzel bir çocuk romanı...
10-13 yaş için ideal...
Ama ne yalan söyliyeyim benim bile çok hoşuma gitti...

Sadece kitabın sonuna doğru ailemize iki konuk daha katılıyor; Hoflan ile Hiflan...
Her kelimenin başına -h- ekledikleri için konuşmalarını anlamakta zorlanabilirler biraz. Oytun bu bölümde sıkıldığını ve sevmediğini söyledi mesela... Benim için beyin jimnastiğiydi onların konuşmalarını okumak :))

"Humi Hanne hize hok hiyi havhandı. Humi Hevi'nde hize hir hoda hehdi." gibi cümlelerden hoşlanmaması gayet doğal... Bazı cümlelerin çevirisi allahtan evin diğer sakinleri tarafından yapılmışta çok konudan koparmıyor.

Kitapta diğer sevdiğim yer yer yazarın notu olarak dip kısımda yer alan annene sor kısımlarıydı.
Mesela bir kaç yerde " Eğer Misk Faresi'nin takma dişlerinin  neye dönüştüğünü öğrenmek istiyorsanız annenize sorabilirsiniz. O biliyordur herhalde" gibi cümleler bir oyun gibi...
Ama neye dönüştüğünü ben bilemedim o ayrı mesele :))))

Sıcak ve sevimli bir kitap. Güzel duygular, güzel mesajlar var ve bu çok doğal verilmiş...
Gönül rahatlığıyla okutabilirsiniz, hatta fırsat bulursanız sizde okuyun derim ben ;)





Kitaplardan Korkan Çocuk / Susanna Tamaro

Susanna Tamaro'nun çocuk kitapları yazdığını bu kitabı görene kadar bilmiyordum. Zamanında beni Yüreğinin Götürdüğü Yere Git kitabıyla büyülemişti.

Belki Oytun'u da büyülerdi :)
Aldığım zaman tabi ki Oytun suratına bakmadı kitabın... Kitaptan bahseden bir kitap, ıyyyhhhh çok sıkıcı gibi düşündü herhalde :))

Şimdilerde kitap özeti çıkartmak mecburiyetleri var, bunu isteyen ve kontrol eden öğretmenimizin ellerinden öpüyorum vallahi... Suratına bakmadığı kitapları eller oldu bizimki. Bunu da ince diye tercih etti muhtemelen :))) (41 sayfacık)

Bu arada bu kitap normal şartlar altında yaşına uygun değil aslında. Daha çok 8-9 yaş için daha ideal... Ama diyorum ya yeterki okusun böyle kitapları...

Kısaca kitabı anlatacak olursam;

Leopoldo henüz 8 yaşındadır ve her doğum gününde kitap hediye eden bir anne-babaya sahiptir. Halbuki o koşu ayakkabısı istemektedir doğumgününde :))) Bizimki de oyuncak istiyor hala ahahahaaa :))
Bu arada annesi babası daha önceki dönemlerde derslerinde başarılı olmadığı için oğlumuzu doktora götürürler ve teşhis Leopoldo kitaplardan korkmaktadır. Bir sürü yasak gelir evde, sırf kitap okusun diye... (bizde de var o yasaklardan ahahaaa :) )
Neyse efenim bu Leopoldo kendisine yine kitap alındı diye ebeveynlerine küser, kızar bolca. Kendisini odaya kapatır. Ve ertesi günü okula gidiyormuş gibi evden kaçar. Kitabın bu bölümü evet feyz alınacak bir konu değil ama tatlıya bağlanıyor endişelenmeyin :)
Macera bu ya, gittiği parkta kör bir adamla karşılaşır. Adamın hayatı film gibidir... Macera dolu :)
Keşke dediği hiçbir şey yok gibidir...
Sadece gözlerini kaybetmeden önce bir kitabı yarım bırakmış ve onun sonunu merak etmektedir....

Kitabın konusu böyle ilerliyor, sonunu tabi ki anlatmayacağım... Okuyan bir küçüğümüz olursa burayı ona kopya vermiş olmayalım :) Malum yeni nesil kitap özetlerini internetten de araştırabiliyor :)))

Kitabın en sevdiğim kısmı, babası çok kitap okuyor diye babasını tembel olarak nitelendirmesi... Ama adam da tembel yani, gezmeyi sevmiyor ki :)))

Anne babalara da ufak mesajlar veren bir kitap... 10-15 dk da bitirirsiniz...
Sevilesi üstelik...
Çocuğunuzla okuyunuz efem :)))



Oliver Moon ve Ejderha Felaketi / Sue Mongredien

10-13 yaş kategorisinde bulunsa da kitap kendimce 9-10 yaşın daha uygun olduğunu düşündüm okurken.

Oytun bu kitabı muhtemelen resimli olması ve içinde ejderha geçtiği için seçti. Tabi bir de ince olması :)
Malum bu önemli bir ayrıntı....

Kitaptaki isimler çok ilginç;  Eliot Kokuluperuk, Bayan MacKertenkele, Bully Öcümayası gibi :))
İsimler evet ilginç ve komik ama kitabı biraz karıştırmış isimlerle... Kalabalıklaştırmış yani...

Tesadüfi olarak bahçelerine gelen minik ejderha Dottie, sihir festivalinde sıkıcı çöp toplama görevi olan Oliver Moon'un görevini eğlenceli hale getirecektir tabi ki kendince. Onu eğitmeye çalışsa da çok başarılı olamamaktadır. Sihir festivaline minik ejderhasıyla katılacağını bütün arkadaşları ve öğretmenleri duyunca vazgeçememiştir de...
Sonuç biraz hezimet olsa da festivalde farklı şeyler yaşanacaktır...

Kıssadan hisse veriyim derdi olmayan kitap yine de hafif kıkırdamalı...
Erkek çocukları için daha uygun...
Bu kitap bildiğim kadarıyla 4 kitaptan oluşuyor. Hayal gücü gelişsin, aman kitap okusun, hokus pokusları da seviyor diyorsanız okutabileceğiniz bir kitap...
En azından benim görüşüm budur efem :)