Bu aralar yatağa uzandığımda hemen uyuyamıyorum. Kafamın içinde bir sürü şey dönüyor bilinçsizce. Alt beyin dedikleri şey sanırım... O an sorsanız bana ne geçiyor aklından diye hem çok şey söylerim hem hiçbir şey söyleyemem...
Dün akşam uyku öncesi biraz kitap okuyayım istedim. Ancak sayfaları çevirdiğimi, okuduğum hiçbir cümleyi bırak anlamayı herhangi bir kelimesini bile hatırlamadığımı fark ettim. Alt beyin yine çalışmaya başlamış, kendi kendine dedikodu yapıyordu yine ve ben bunun farkında bile değildim. Başladım kendimi sorgulamaya... Beynimi kemiren o fare nereye saklanmıştı acaba? Tabi ki bulamadım :) Ama bu kendimi sorgulama süresince kendimce bir sonuç çıkarttım sanırım...
Hayatımın en karışık yıllarını yaşadım sanırım son birkaç yıl içinde... Kaygılar, belirsizlikler, sonlar, yeni başlangıçlar, maddi manevi sıkıntılar gibi gibi... Altından iyi kalktım galiba dedim ve bu esnada kendime aferin demediğimi fark ettim, hemen bir kendimi sevdim ♥ Peki bitmiş miydi? Hayat sürüyorsa telaşesi de bitmiyor tabi ki....
Önüme yığsam dağ boyutunda halledilecek, yapılacak işler, alınacak kararlar, gidilecek yollar var daha... Ama zamanla, sabırla çözülecek işler... Eksildikçe üzerine yeniler de eklenecek tabi ki... Hayat gailesi diyoruz buna... Tüm bunlara rağmen içimde güzel bir huzur yakaladım... Hani biraz da köy yanarken saçını tarayan deli misali...
Lafı fazla uzatmayayım; fareye bir kapan, kendime bir öpücük ve kazı çalışmasına koca bir tik 😉
Kendinize iyi bakın ♥
