Biz kimden kaçıyorduk Anne ? / Perihan Mağden

Dram okumayı seviyorum...
Acı hissini ortaklaştırabilmem daha kolay oluyor sanırım içimde...
Bu benim ruhumda olan bir durum...
Bilmiyorum...
Deşelemiyorum da...

Acıyı paylaşabiliyorsan, sevinci her halükarda paylaşabilirsin zaten... Bu da benim desturum...

Perihan Mağden okumak istiyordum, açtım tüm kitap isimlerini... Yorumlarını hiç okumadan ismiyle seçtim kitabı...
Bir anne kızıyla kaçıyordu işte, bundan ala dram mı olur...

Sebep ve sonuç ilişkileriyle daha dillenmiş bir hikaye hayal etsem de kesik kesik cümleleriyle ve sadece kızın anlatımıyla can çekişmeli bir romandı benim için...

Anne kimdi, nereye varmak istiyordu, neden kaçıyordu.... Kızın bildiğinden fazlasını öğrenemeyeceğin bir kitap...

"Evsizlik" hissi beni en yaralayanıydı... Bir yerlere ait olmayı sevdiğimden belki de...
Yaşadıkları otel odalarını "ev" leştirmeye çalışmaları tırnakladı beni...
Anne'ye kızdım, çözemedim...
Aşırı sevme hissi, aşırı koruma hissi...
Psikopatmıydı yoksa... Neydi bu kadın ?

Bambi kitabını dua kitabı haline getirmeleri ve içselleştirmeleri ilk başta yormasa da sonradan yordu gönlümü...

Kızın gittikçe annesine benzemesi ve bunun anne tarafından doğallaştırılması...
Kurtulmalıydı kız bence... Ama neden kurtulmalıydı işte onun da yanıtı binbir çeşit kafamda...

Kitap bitti bitmesine de cevaplandırılmayan bir sürü bilmeceyle...
Belki de kitabı bu kadar çekici yapan buydu, cevaplandırılmamış soruları....

* "Bambi'nin annesi aptal olmasaydı, tedbirsiz olmasaydı o denli, Bambi yalnız kalmazdı ormanda. Bambi'nin annesiysen hayatta kalmak zorundasın. Bambi'yi yalnız bırakmamak zorundasın."

* Dünyada en azından bazı şeylerin mükemmel olabileceğini gösteriyor çakıltaşları. Onların bir dilleri var; her birinin bir güzelliği, bir özelliği.

* Ama Anneme göre çakıltaşlarının güzelliği burada: bağlılık gerektirmemelerinde.
   
* Hiçbir şeye bağlanmıyorum Annecim.
Bir kere Cenin'e bağlanmıştım azıcık, o kadar.
Sana olan bağlılığım yetiyor bana.
Senin bana bağlılığın yetiyor.
Nasıl yaşamamız gerektiğini biliyorum. Hiç yükümüz olmamalı ki kaçabilelim kolayca. Yakalayamasınlar bizi.
Hayatta kalabilmemiz için şart bu.
Senin mutsuzluktan ölmemen için.
Madem sen benim için kaldın bu dünyada, ben de senin için var olmalıyım. İstediğin ve söylediğin gibi.
"Başka çaremiz yok."
Biliyorum.

* Sabredip bekliyoruz ikimiz de. O, yüreğinin hafiflemesini ve gündelik yaşantımıza dönebilmeyi bekliyor. Ben Annemi bekliyorum. Ağır Yürek Günlerinden çıkıp gelmesini.

* Yani bu dünya kimilerimizin nasırına basıyor işte. Kimilerimizin canı yanıyor kabalıklardan, hainliklerden.

* Ama zaten kaçış yok diye düşünüyorsan, başkasını mapus aldığını da düşünmezsin. Koruduğunu, kolladığını düşünürsün bu fena hayattan.

* Bırak hayat altında bir okyanus gibi sallasın seni. Sen Deniz Yatağının üstündesin. Yavaş yavaş sallanıyorsun. Nereye götürürse götürsün, önemi yok. Bırak zaman aksın gitsin. Kötü zamanlardan uzaklaş Deniz Yatağının üstünde. Salına salına sakinleş, uzaklaş.

* "Küçük bir kızı kovası yüzünden aşağılamayı öğrenmiş çocuklar düşün," diyecek Annem yıllar sonra. "O gün orda onların annelerine babalarına derslerini vermek için nasıl yanıp kavrulduğumu düşün. Gözyaşların göğsümü yaktı. Kalbimin tam üstünde ağladın. Ağlattılar seni, boş yere. Öyle çocuklarla oynamana izin vermedim bir daha. Kalbini kırmalarına izin vermedim Bambim."

Bazen hüzünlendiğim, bazen kızdığım, sorular ardında sorular sorduğum, hırslanıp sayfaları yuttuğum bir kitap oldu benim için.
Ne sevdim diyebiliyorum, ne sevmedim...
Ama ben de iz bıraktığı kesin...

Tavsiye noktasında susuyorum size. Anlatabildiğim kadarıyla ilgi uyandırdıysa sizde zaten okuyacaksınızdır.....

Sağlıcakla kalın....