bir pazar günü bu kadar mı kötü olurdu...

Bu hafta zaten çok zordu... Üşütmüşüm... Bir yandan hastalık, bir yandan ev işleri, bir yandan sıcaklar... İşe zor gittim zaten... Birde akşamları ufak tefek şeyler hallediyim diye uğraştım ama nafile... Hastalık tuttu yakamdan bir kere bırakmak bilmedi....

Öyle böyle derken haftayı tamamladık ama onu birde bana sorun....

Tam dedimki herşey bitti, iyileşiyorum da, oğluşda geliyor... Keyifli bir pazar geçirelim dedik yazlıkta.... Sabah saat 7 de trenden aldık oğluşla annemi docayla birlikte.... Simitlerimizi aldık, evden kahvaltılık malzemede hazırlamıştım akşamdan. Yazlığa giderken her zaman uğradığımız bir çay bahçesi vardır bizim yol üzerinde... Kahvaltımızı yine orada yapmaya karar vermiştik hemde docanın babalar gününü orada kutlarız demiştik annemle...

Çaylarımızı söyledik, kahvaltılıklarımızı hazırladık tam Ankara sohbetine başlamışken annem birşeylerden rahatsız olmaya başladı ama ben ne olduğunu bilemedim ilk önce. Yaşlı bir amca deli gibi öksürüyor, boğazına birşey takılmışta çıkartmak istiyor gibi sanki. Önemsemedim dedim ya... Sonra birden bire kusmaya başladı adamcağız.... Genç bir çift daha var yanlarında yaşlı karı-kocanın... Koşuşturmaya başladılar... Annemin midesi çok hassasdır normalde de bu sebeple annemi farklı bir yere götürme telaşına kapıldım hemen. Doca da insanlara yardım etmek için yanlarına koştu. Bu arada çığlıklar iyice arttı... Baba... Baba.... diye kadın bağırıyor deli gibi... Adam resmen ağzından burnundan kan kusuyor..... Annem kötü oldu, ben kötü oldum.... Kaç kişi aynı anda 112 yi aradık bilmiyorum bile....

Bir babalar gününü daha babamsız geçirmenin verdiği bir eziklik vardı zaten üzerimizde... Birde üstüne yaşam savaşı veren bir baba eklenince ne kadar birbirimize belli etmesekde annemide benide perişan etti. Ambulans gelirken biz oradan kahvaltımızı olduğu gibi bırakıp yola devam ettik... Ben güneş gözlüklerimin arkasına sığınıp ağlayarak araba kullanırken annem sıkı sıkıya çantasına yapışmış tüm gerginliğini çantasından çıkarttı yol boyunca.... Eve nasıl attık kendimizi hiç bilemiyorum. Dakikalar saat gibi geldi....

Tüm gün ne adamın görüntüsü gitti gözümün önünden ne de ailesinin feryatları kulağımdan... Hiçbirşey belli etmemeye çalışarak annemi kolaçan ettim sürekli ama oda çok etkilendi... Ne gariptirki oda bana hiç belli etmemeye çalışarak kendini perişan etti. Rengi kaçık bir şekilde yattı durdu bütün gün...

Bugün sabah döndüm yine malum işbaşı.... Ama aklım annemde.... Bilirim anlatmaz içindeki fırtınaları.... Keyfi kaçık biliyorum... Muhtemelen şekeride yükseldi sıkıntıdan... Ama dedim ya söylemez, belli etmez.... İyiyim iyi diye geçiştirir hep....

Bu hafta yine zor geçecek anlayacağınız....