bir alıntı, bir film, bolca da gevezelik

Geçenlerde bir arkadaşım yollamıştı bu yazıyı bana... Hoşuma gitmişti ve saklamıştım...
Bu aralar yakın çevremdeki bir arkadaşımın oğlunu evlendirmesi sebebiyle girdiği buhranının da bu konudaki algılarımı oldukça arttırmasının da etkisi var tabiki bu yazıdan etkilenme sürecimde....

İlk önce yazıyı paylaşayım sonra üzerine gevezelik yapmaya devam ederim...

“Seni büyütürken çektiğim çileleri, yaptığım fedakarlıkları, senin uğruna vazgeçtiklerimi asla unutma!” Böyle bir şeyi oğluma nasıl söylerim diye düşünüyorum kara kara... 
Ya da nasıl hissettirebilirim örtük mesajlarla? Nasıl kıyabilirim 3 yaşındaki, 5 yaşındaki, 10 yaşındaki veyahut 25 yaşındaki ruhuna... 
Nasıl bana borçlu hissettirebilirim, onun seçmediklerinin diyetini ona nasıl ödetirim? 
Kendisi için bir şey yapmak istediğinde, arzusu beni yani annesini içermediğinde yanlış yapmış hissettirmeye ne hakkım var?
Aklı hep bende kalmaz mı?
Hep ben iyi miyim diye düşünmek zorunda kalır sonra...
Beni sık sık arayıp kontrol eder... (A bak bu iyiymiş!)
Hasta olsam çok endişelenir herhalde... (Hmmm!)
Hayatımı kolaylaştıracak yardımlar yapma gayretine düşer muhtemelen... (Vayyy!)
Aynı şehirde yaşamamız gerekir ya da yakın muhitlerde olursak rahat eder ancak... (Güzeel!)
Ailesi olsun olmasın, sosyal olsun olmasın, yakın ya da uzak olsun; ben hiç aklından çıkmam... (Hiç fena değil!)
Ölürsem diye çok korkar... (E yani! Bir zahmet!)
Beni hiç kaybetmek istemez, hep üzerime titrer... (Heheh!)
Belki kendi öz annem bile bazı ihtiyaçlarımı atlamış, bu kadar dört dönmemiştir çevremde... Ne kadar da yoğun bir bakım ve önemsenme ihtiyacı... Ve ne yazık ki ne kadar da yalnızlık ve bırakılmışlık hissi ile dolu... Başkasının bıraktığı açlığı oğlumla doyurmak! ?!?!?!?
Eğer yalnızlığı kendimle kalmak değil de terk edilmek gibi deneyimleyen bir kişilik yapım, çözümlenmemiş ve onarılmamış travmalarla dolu bir yaşam öyküm olsaydı, bu ilgi, bu doygunluk bana çok iyi gelirdi... Hiç kaybetmek istemezdim bu ilgiyi... 
Ya çocuk? Çocuğumun aklına gelince içine neşe dolu anılar dolmasın mı? Beni aramak istediğinde endişe yerine özlemle aramasın mı? Beni destekleyen, güven veren, sevgi dolu, kendine yeten bir kadın olarak hatırlamasın mı? Borç kamburuyla değil, yol arkadaşlığının vefası ile sarılmayalım mı?
Psikolog Bengü T. Küçük

Şimdi bunu paylaşmak aklına nerden geldi Şebo derseniz, dün akşam izlediğim filmden geldi vallahi :)

Ütü yaparken hadi film izleyeyim diye açmıştım ki tam evlere şenlik bir film çıktı...

OTHERHOOD (2019)

3 anne 3 oğul... Anneler ve çocuklar anaokulundan beri arkadaşlar... Vakti zamanı gelmiş yuvadan çocuklar uçmuşlar kendi yollarına... Kimisi çalışıyor, kimi tercihlerinin peşinde gibi...

Bizim analar Carol, Gillian ve Helen bu durumu çok içlerine sindirememişler... Terk edilmiş hissediyorlar kendilerini... Hayatlarının her türlü detayını bilirken uzaklarda hayatlarına dahil olamamaları feci bozguna uğratmış hatunları... Ve derken birbirlerini gaza getirip anneler gününü de bahane ederek oğullarına kalmaya gidiyorlar ve tatatataaaaaammmm çocuklar tabi ki bu durumdan hiç memnun kalmıyorlar :)))

Sonrası bolca savaş, dengeleri ayarlama ve annelerin kendilerini bulma çabaları...

Film çıtır çerez çok eğlenceli bir film... Özellikle yuvadan uçmuş çocukları olan veya bu ihtimali düşünerek içine darallar basan analar için şahane bir seçenek... Çok eğleneceğinize ve içinde kendinizden parçalar bulacağınıza çok eminim... Blog aleminin çıtır bekarları ise ancak çocuklarla empati kurabilirler 😊

Bir sahnede bir annemiz oğlunun işle ilgili partisine girmeye çalışırken cüzdanında taşıdığı oğlunun küvetteki fotoğrafını gösterdiğinde ise koptum resmen. Oytun ne oluyor diye bir hışımla geldiğinde ona başa sardım, bak izle diye... Tepkisi çarpıcıydı... "İşte sen anne !!" diye suratını ekşitince tabi bir aymadım değil 😏

Bende yazıyı çağrıştıran duygusal konuşmanın merkezi de işte bu sahne...
Kim olduğunu unutan anneler... Ben de bu gruba çoğunlukla dahil oluyorum aslında...
Evet kendime has hobilerim, kendime dair zamanlarım var mutlaka ama annelik benim ilk unsurum olarak yerleşiyor çoğunlukla hayatıma sanırım... Bu konuda kendimi törpülemem gereken hislerim var...

Mesela bu sene liseye başladığında bile ilk veli toplantısında liseli anne-babası olmak nasıl bir duygu diye sorduklarında, kendimi vitrine konmuş bir süs bitkisi olarak hissediyorum demiştim. Hâlâ da bu duygum değişmedi. Şu ana kadar eğitim hayatının, eğitim sosyalitesinin tam merkezinde bulundum. Şu an okulda öğretmenleriyle, arkadaşlarıyla ilişkisi ne durumda, ne konumda uzaktan uzaktan hissetmeye çalışıyorum. Müneccimlik yapmaya çalışıyorum :)))

Yakında tarot kartlarını açar bugün bizim ergen ne evrelerden geçecek diye tahminde bulunmaya bile çalışırım 😂😂

İşte bir filmin beni getirdiği nokta... Çok iç açıyım değil mi :)) Evrile devrile bu konuda da yolumu bulurum nasıl olsa diyemiyorum çünkü o evrilmeleri devrilmeleri çakacak büyüklükte bir evlat var karşımda. Eskiden küçüktü anlamıyordu. Ama şimdi anne bana sübliminal mesaj yollama diye gözlerini deviriyor. Anneye göz devirme bakıyım diyerek işin ehemmiyetini farklı bir yöne çekmeye çalışsam da yemiyor artık...

Lafı toparlayayım ve sonuç olarak ben bu çıtır çerez filmi SEEEEVVVVDİMMMMM efenim, düşündürücü bir ütü filmi oldu kendisi bana... Seyredin, eğlenirsiniz... Belki azıcık da empati kurar benim gibi düşünürsünüz...

İşte iyle ;) Kendinize iyi bakın ♥