2021 Oscar Savaşları / Volume 6 ♥ SOUND OF METAL ♥

SOUND OF METAL / METALİN SESİ (2019)

(En iyi film, erkek oyuncu, yardımcı erkek oyuncu, özgün senaryo, film kurgusu ve ses kurgusu dallarında toplam 6 adaylık)

Bu filmi ilk Oscar adaylıkları açıklandığı zaman fark ettim ve gördüğümde de nedense canım sıkıldı. Yine tarzım olmayan bir film izlemek zorunda kalacağım diye söylendim kendi kendime... Bir şey okuduğumdan dolayı değil, tamamen afiş önyargımdan dolayı....

Kaçışı yok dedim ve izlemeye başladım. Dakika 1, gol 1....

İnanılmaz yüksek tonda bir metal müzik.... Davul gümbür gümbür, kadın çığlık çığlığa... Gitarın kulak yırtıcı tizleri.... Bir konser... Davulda Ruben (Riz Ahmed), solist Lou (Olivia Cooke)... Usulca televizyonun sesini kıstım ve suratımı asarak izlemeye başladım...

Sabahın ilk saatleri olmuş... Bir karavan... İçinde bilumum müzik aletleri... Lou uyuyor... Robin sağlıklı bir içecek yaptı... Filtre kahve yavaş yavaş hazırlanıyor makinede... Ruben müzik aletlerinin tozunu aldı, sabah sporunu yaptı... Lou'yu kaldırdı... Caz bir müzik açtı... Ve ben yeniden televizyonun sesini açtım... Müzik çok güzel çünkü... Karavanda dans ediyorlar... Nasıl huzur dolular, nasıl sevgi dolu.... Karavan da çok güzel üstelik... Her şey yerli yerinde... Offf sürücü koltuğunun yanındaki şey bir sedir mi? Evet bir sedir... Ama bu şahane....

Bu duygu geliş gidişim sanırım filmin ilk 15 dakikasında :)) Şebo böyle şeyler yapabiliyor malumunuz...

Sonrasında yine bangır bangır bir konser ama yolunda gitmeyen bir şeyler var sabahtan beri... Ruben sıkıntılı... Kulaklarıyla ilgili bir sorun yaşıyor sanırım... Burnunu tıkıyor, ağzını kocaman açıyor... Hani biz de yüksek bir yere çıktığımızda kulaklarımız tıkanır ya... Onun gibi bir şey sanırım... Konser devam ediyor ama ses gitti.... Yavaş yavaş... Sessizlik...

Merak etmeyin saniye saniye anlatmayacağım filmi... Bunlar sadece siz de izleyin özendirme kısmı ;)

Filmin konusunu kısaca anlatacak olursam Ruben ve Lou karavanlarında mutlu yaşayan bir çift ve geçimlerini müzikten kazanıyorlar... O karavan aynı zamanda onların turne araçları görevini de üstleniyor. Bir gün Ruben kulaklarıyla ilgili bir anda sorun yaşamaya başlıyor ve gittiği doktor her iki kulağında da ciddi bir duyma kaybının var olduğunu, dikkat etmezse bunun da gideceğini söylüyor. O akşam da zaten konserde olan oluyor ve Roben duymuyor artık...

Düşünsenize yaşamınızı kulağınızla kazanırken bir anda her şeyi kaybetme riskiyle baş başa kalıyorsunuz... Baş etmesi kolay bir şey değil... Lou endişeli, çok endişeli hem de... Çünkü ikisi de eskiden uyuşturucu bağımlısıymış ve birlikte ama müzikle kurtulmuşlar bu durumdan... Tekrar uyuşturucuya başlamasından korkuyor Ruben'in...

Ve bir rehabilitasyon merkezine gitmeye karar veriyorlar. Merkezin sahibi Joe (Paul Raci) 'da sonradan duyma yetisini kaybetmiş. Bir şekilde Ruben'i o merkezde kalmaya ikna ediyorlar Lou ile birlikte. Lou gidiyor... Ve işte bu andan sonra Ruben'in hayatındaki dönüm noktasını izlemeye başlıyoruz...

Bu filmi ancak bu kadar kısa anlatabilirdim... Filmin duygusal hazzı hala üzerimde çünkü...

Riz Ahmed'i ilk defa bu filmde izledim sanırım. Ya da izledim de hiç hatırımda kalmamış. Ama bu filmde kendisine hayran bıraktı beni diyebilirim... Saçlarının uçları o çiğ sarılı karmakarış haliyle ve derbeder duruşuyla kötü karakterli bir serseri olduğunu düşünürken adamın içindeki dış görünüşüne inat yumuşaklığı, sevgi doluluğu ve tutunmak için bir dal arayışını o kadar güzel vermiş ki... Karşısına dikilip onu ellerim acıyana kadar alkışlamak istedim... Ve bunu bir sessizlik içinde anlatmış... 

En etkilendiğim sahnelerden biri metal bir kaydırak üzerinde 8-10 yaşlarındaki bir çocukla kurduğu iletişimdi. Çocuk yüzünü ve ellerini metal kaydırağın üzerine dayamış Ruben'in vurarak yakaladığı ritmi tekrar ediyordu. İkisi de duymuyordu ama ortak renklerini bulmuşlardı...

Diğer etkilendiğim sahne ise; merkezin sahibi Joe Ruben bulunmuş olduğu ortama ve durumuna alışsın diye her sabah bir görev vermişti. Sabahın ilk saatlerinde Ruben kahvesini ve çöreğini alarak bir odaya kapanacak, sakin bir şekilde oturmayı öğrenene kadar yazacaktı... İlk gün Ruben'in o çöreği yumruklayarak dağıtması ve tekrar çöreği eski haline getirmeye çalışıp tekrar yumruklaması içimi paramparça etti... Sanki o çörekle Ruben kendisini dağıtıyor, vuruyor dağıtıyor ve yeniden topluyordu... Tekrar tekrar....

Nirvana sahnem ise Joe'nun o merkezde herkesin görevlerini yazdığı tabelaya Ruben için yazdığı görevdi; "sağır olmayı öğreneceksin" yazmıştı... Okudum ve kalakaldım... Doğru hayatına devam edebilmesi için bunu öğrenmesi gerekiyordu Ruben'in...

Bu sefer yazıyı çok uzattığımın farkındayım... O kadar duygu dolu bir filmdi ki takıldığım hangi sahneyi size aktarsam şaşırıyorum... Bu durumumu mazur görün lütfen...

Sonuç olarak ben bu filmi ÇOOOOKKKKKKKKKK SEEEEVVVVDDDİİİİMMMMM. Afişine aldanmayın mutlaka izleyin diyorum bu film için... O duyamama hali ve psikolojisi, konuyu dramatize etmeden  o kadar güzel işlenmiş ki... Başımıza ne gelirse gelsin hayata istersek  tekrar başlayabileceğimizi ince ince göstermiş... İzleyin bence, izleyince de ses verin ♥