Adalet Cimcöz - Bir Yaşamöyküsü Denemesi / Mine Söğüt

Mine Söğüt külliyatını anlatmaya devam...

2016 senesinde ben bu kadının tüm kitaplarını okuyacağım dediğimde baskısı tükenmiş bir kitaptı... Ama bu sene YKY yeniden bir basım yaptı ve beni bu kitabı aramaktan kurtardı...

Mine Söğüt'ün hayatının detaylarını çok bilmiyorum ama marjinal bir kadın olduğu hepimizin bildiği şey malum...  Bugüne kadar 2 kadın hakkında kitap yazmış, ikisi de birbirinden renkli, dominant ve bulunmuş oldukları alana öncülük yapmış kadınlardı... Pınar Kür ve Adalet Cimcöz... Kesinlikle etkileyici kadınlar...

Bu kitabı listeye ekleyene kadar Adalet Cimcöz'ün kim olduğunu bırakın adını bile duymamıştım... Adını duymadığım ama sesine aşina olduğum bir kadınmış meğerse....






Zamanın ünlü dublaj sanatçılarından Adalet Cimcöz ya da yakınlarının Ada'sı... Türkan Şoray, Belgin Doruk, Fatma Girik, Filiz Akın, Muhterem Nur, Neriman Köksal gibi bir çok sanatçının o dönemdeki filmlerinin seslendirmelerini hep Ada yapmış... Şu anda hafızanızı yoklamaya çalışıyorsunuz değil mi sesi hatırlamak için...

Bu filmde mesela Türkan Şoray'ı seslendiren Adalet Cimcöz...

Kadının maharetleri bu kadar da değil... Aynı zamanda iyi bir çevirmen de... Özellikle Alman Edebiyatının bir çok klasik eserinin çevirisinde katkısı var...

Türkiye 'de ilk özel sanat galerisini açan kişi; Maya Sanat Galerisi... Ancak 5 sene ayakta kalabilmiş sanat galerisi ama eşi Avukat Mehmet Ali Cimcöz'le çok büyük savaşlar vermişler bu dönemde...

Çeşitli dergilerde, gazetelerde yazıyor Adalet, dönemin ilk dedikodu yazarlarından... "Fitne Fücur" adlı bir köşesi var çeşitli dergilerde... İlk zamanlar kimliğini saklasa da sonradan kimliğinin bilinmesinde bir sakınca görmüyor...

Mine Söğüt sahaflardan Adalet'in fotoğraflarını toplayarak, hala yaşayan tanıdıklarına ulaşarak ve Ada hakkında yazılan yazıları toparlayarak bu kitabı oluşturuyor...  Şahsen bu kitabı hazırlamak için kendini neyin çektiğini tüm detaylarıyla dinlemek isterdim kendisinden...

Kitabın bir yerinde  Ada'dan

"Hastalandığı döneme yani 60 yaşına kadar her güne o özel deftere göz atarak başlıyor. Kimlerin evlenme yıldönümü? Bugün kim doğmuş? Kime hangi çiçeği göndermeli? Kim neden hoşlanır, hangi renge zaafı vardır? Hepsi bu deftere yazılı. Yeni dostlar edindikçe defterdeki sevindirme listesi de uzuyor. Bu listede yaşıtları, kendinden yaşlılar, ama en çok da genç tanışlar var. Herkes onun için sevindirilmeye layık bir dost."

bu şekilde bahsediliyor... Renkli kişiliği, yakınlarına verdiği destekler ve naif kişiliği ile nadir bulunabilecek dostlardan hakikaten... Tüm kitap boyunca bunu hissettim... Ve bu bölümler kitabın en sevdiğim bölümleriydi... Her güzelin bir de dikeni olurmuş misali çok da dobra bir kadın... Dilinin kemiği yok türünden... Evinde en güzel partiler verip, tamam herkes evine parti bitti diyecek kadar hem de... Kitabın sonunda yazdığı bazı dedikodu yazılarından da anlaşılıyor bu...

Ada ile ilgili her detay benim için keyifliydi ancak bazen o kadar yineledi ki kendini bazı yerlerde sıkıldım maalesef... Belki o tekrarlar farklı yerlerden farklı şekillerde geliyordu kitaba ama benim okuma hızımı kesti...

Benim normal şartlarda okumayacağım bir kitaptı belki ama Adalet Cimcöz'ü tanıdığıma çok mutlu olarak kapattım kitabın son sayfasını... Sonuç olarak renkli ve marjinal bir kadının yaşamöyküsünü okumak isterseniz bu kitap sizin için gayet uygun derim...


Altı çizililerime gelecek olursak da;

* Kadınların evlendikten sonra soyadlarının değişmesi ve hayatlarına bambaşka bir insan olarak, yepyeni bir kimlikle devam etmeleri insanı nasıl da çıkmaza sokuyor.

* Karizmatik olmanın getirdiği kaçınılmaz diktatörlük... Hayat her zaman pembe değil.

* ... zaman, insanların duygularını pozitif bir süzgeçten geçirmekte usta. 

* Sanata gönül veren bir insanın mutlaka parasız yaşaması gerekmediği gibi, mutlaka parası olması da şart değildir.

* En mühimi şu, diyor, karı koca sevgiyi bedava verebilmeli ve alabilmeli, her türlü menfaatten azade bir arkadaşlık...

* "Bir sevdiğimizi ölüm alıp götürdü mü, avunmak için tek çaremiz onu içimizde yaşatmaktır. Ama ne demek yaşatmak ve nasıl yaşatılır bir ölü?Onu durmadan düşünmek, anmak, gözümüzün önünde canlandırmakla mı? Değil. Bizi karanlık bir çıkmaza götürür bu yol. Sevdiğimiz insan bizden ayrılırken içimize taptaze bir kaynak koyar da öyle gider. Göğüsümüzde hep kaynayan bir şeydir bu, basamak basamak yükselir, gelip boğazımızın bir yerinde tıkanıp sıkışıverir, sonra gözlerimizden aşağı sıcacık yaşlarla akar da akar. Durmadan devinen bu kaynak kendi kendini besler sanki, taştıkça boşalır, boşaldıkça yeni baştan dolar. İlk günler acımızdan yalnızca o temizler bizi, zehrimize bir tat, bir tatlılık katar, boşluğumuzun dondurucu soğuğuna biraz sıcaklık serper. Ama o çeşmenin suyu gün geçtikçe azalır ve bakarsınız ki kuruyuvermiştir günün birinde. Yıkamaz, ıslatmaz olmuştur içimizde kavrulmuş bir kütük gibi dikilen yasımızı. İşte o gün boş laftır artık düşünmek, anmak, göz önüne getirmek. Atmaktan, unutmaktan başka bir çare kalmaz insana, çıkmazın karanlığında yitirmek istemiyorsa kendini. O değildir yaşatmak. Bir ölüyü yaşatmak, onun varlığını kendi varlığınıza eklemek, onun huyunu suyunu kendi huyumuza suyumuza katmak, hayat gezimize onu da ortak etmek demektir. Bu nasıl olur, diyeceksiniz. Olur işte, pekala olur ve sevdiğimiz insandan ayrılmamanın, onu ölümün hiçliğine bırakmayıp, yaşamasını sürdürmenin tek yolu budur. Üstelik olumlu, yapıcı, yaratıcı bir yoldur, Çünkü giden yok olmaz, Kalan da kendi benliğine benlik kattığı için olgunlaşır, zenginleşir, bir insanın değil de iki insanın gözleriyle görmeye, içinde hep canlı bir alışverişler düşünmeye alışır, tek insan olarak yapamadığı birçok şeyleri iki, varlığın birleşmesinden artan gücüyle başarır...

Dostça ve hoşça kalın ♥