7 Şubat 2019

28 Gün Meydan Okuması #7

Ve İzmir'den döndüm...
Özlenen şehirden döndüğüm gün özlediklerimle ilgili bir yazı günü gelmesi güzel bir tesadüf oldu :)
Evet bugün konumuz;

En çok neyi özlüyorsun bu hayatta, hiç düşündün mü?

Düşünmez olur muyum hiç... İnsan yitirdiklerini özlüyor, ihtiyacı olanı özlüyor, keşkelerini özlüyor, tadını sevdiklerini özlüyor... Hayat devam ederken özlenen hiç bitmiyor yani...

En çoğunu hiç düşünmemiştim ama ben en çok babamı özlüyorum... Gidenin geri gelmeyeceğini bilerek... Ama çocukluğumu da özlüyorum... O da geçti gitti işte...

Ağzımdaki tadı özlüyorum... Bir kez kayıp yaşadı mı insanın ağzının tadı buruluyor... O burulma hiç geçmiyor işte...


Eskiden daha sık rüyama girerdi, şimdiler de nadir oluyor gerçi ama onun rüyama girdiği gecenin sabahında daha bir mutlu uyanıyorum... Sanki kokusunu duymuş gibi.... Sanki oturup ona uzun uzun onsuzluğu anlatabilmiş gibi... Sanki içimi açmış dökmüş gibi... Sonuçta sanki işte... Bir avunmaca işte...

Demiştim ki omzum gitti... Arkamdaki dağ gitti... Hayat nasıl geçecek şimdi... Geride kalanlara sarılarak hayat geçiyormuş, sadece bir sızıyla işte....

Kızdırdıklarını unuttum, kızdırdıklarımı unutmadım... Özlem böyle bir şeymiş... Anladım işte...

Sarılın bolca, sevgi sözcüklerini esirgemeyin, anınızın tadına varın diyorlar ya... Ne kadar doğru olduğunu anladım işte...

Öyle işte....




34 yorum:

  1. Tüm ölmüşlerimizin mekanları cennet olsun.

    YanıtlaSil
  2. Yerinde dinlensin babacığınız.Sizlere, sizin sevdiklerinize uzun ömürler gelsin. Ama sanırım "özlem" duygusu maalesef ki peşimizi bırakmayacak.

    YanıtlaSil
  3. Allah rahmet eylesin. 😥

    YanıtlaSil
  4. Sana koccaman sarılmak istedim <3

    YanıtlaSil
  5. Samimi ,yürekten ve kalbe dokunan bir paylaşım olmuş.Babanıza Allah rahmet eylesin,sizlere de güzel ömürler inşallah..sevgiler

    YanıtlaSil
  6. Çok etkilendim okurken. Nur içinde yatsın

    YanıtlaSil
  7. Ya Şebo, ben bu özlemek konusunu pek sevmedim. Yazarken (yazamadım da) de, okurken de bloglarda yazılanları gözlerim doldu. Özlemek çok zor, özlenenin üstünden yılların geçmesi daha da zor. Babamın gözlerini mi, sesini mi, kokusunu mu özledim daha çok karar veremiyorum. Geçenlerde, çoook uzun zaman sonra, babamı gördüm rüyamda. Sabah içim hafiflemişti. Mutluydum.
    Bu yazı bir tuhaf oldu. Gidenlere nur, ışık dilemekten başka bir şey dilemek gelmiyor elden.
    Hani hiç karşı karşıya gelmesek de bugüne kadar seninle, bu sefer başka bir ruh haliyle sarılıyorum sana bilesin.
    Öperim çook.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Duygularımız karşılıklı Özlemim... Sarılsak uzun uzun hissettiklerimiz aynı olur eminim... Öpüyorum kocaman arkadaşım seni ♥

      Sil
  8. O koca dağ gibi omuz olmasa da,
    Anaciginin yumusacik ,kardeşinin güzel omuzları var.,bildiğim kadarıyla.
    Ha bir de istersen omuzum kucuk olsa da,yüreğimde sana kocaman bir yerim var unutma

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Onlar olmasa hayat daha zor olurdu evet Merih...
      O küçük omzu ben uzaktan uzaktan cümlelerinle o kadar güzel hissediyorum ki ♥

      Sil
  9. Ne güzel ve içten bir paylaşım, iyi ki varsınız, teşekkür ederim 🍀

    YanıtlaSil
  10. Keyifli bir yazı olmuş kaleminize sağlık

    YanıtlaSil
  11. Başın sağ olsun, umarım oğlunla sağlıkla mutlulukla upuzun bir ömür geçirirsin :).

    YanıtlaSil
  12. allah rahmet eylesin inşallah sevdiklerinizle mutlu huzurlu yaşarsınız:)

    YanıtlaSil
  13. Bu başlık sayesinde blog dünyasında babasını kaybeden ne çok kişi olduğunu gördüm. Allah hepsine rahmet eylesin.

    YanıtlaSil
  14. Yiyip yiyip kilo almadigim günleri özlüyorum 😃😃😃

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. hahahaaa :))
      Benim öyle günüm hiç olmadı ki ;)

      Sil

Güzel yorumlarınız için teşekkürler :)